Ik zit op mijn bed in mijn hotelkamer en kijk voor me uit. Tranen lopen over mijn wangen. Ik wil even niets. Behalve in de stilte zijn, die mijn kamer vult.
Het is mijn eerste dag op reis in Praag. Terwijl ik wacht op mijn lunch, gaat mijn telefoon. Ik weet genoeg als ik de naam op het scherm zie staan van je oppas. Wanneer ze me zegt dat we even moeten overleggen over je.
Vlak voor de Kerst werd je ziek. Een bezoekje aan de dierenarts toonde in eerste instantie niet veel meer dan een luchtweginfectie. Met de nodige medicijnen leek je aardig op te knappen. Niets was minder waar. Al snel nadat de medicatie op was viel je terug. Je gezondheid holde achteruit. Tijdens mijn reis naar Praag kwam er heel wat meer aan het licht over je gezondheid, dan tijdens onze eerste bezoek aan de dierenarts.
Met een veel te grote milt en bloed in je buik was je lichaam een tikkende tijdbom. Het vermoedde was een van binnenuit groeiende tumor met uitzaaiingen. Snel handelen was nodig om je veel ellende te besparen. Opereren was een mogelijkheid, maar de kans dat je het zou redden was zo klein, dat er eigenlijk maar één mogelijkheid was. Met 12 jaar zat je leeftijd ook niet erg mee. We hebben je moeten laten gaan.
Op 8 januari 2012 kwam je in mijn leven. Een verjaardagsgeschenk. Zeven jaar en één dag later op 9 januari nemen we elk weer een ander pad. Een nieuwe fase wacht, een nieuw leven. Zonder elkaar.
Dank je wel lieve hondenkleuter! Voor alles wat je de afgelopen zeven jaren hebt gebracht. Je onvoorwaardelijke puurheid, trouw, vrolijkheid en liefde
Mvg Bianca
