Bij deze willen we laten weten dat onze Nana vorige week woensdag is overleden.
Wat een moeilijke tijd hebben we al achter de rug en wat missen we haar ontzettend.
Nana had zoveel kwalen en kwaaltjes maar was altijd vrolijk, licht en gericht op mij en Michel. We zijn zo ontzettend blij dat ze ruim 5 jaar geleden bij ons terecht kwam. Bij ons kon ze zichzelf zijn, in haar eigen tempo en met alle intensieve zorg en hulp.
Ze was een soort engeltje zeiden we vaak tegen elkaar. Klinkt misschien wat overdreven maar ze kwam uit een diep dal en bloeide op tot een super hondje! We hebben talloze herinneringen aan haar en veel foto’s en filmpjes. Geweldige vakanties met haar en Sergio beleefd, in de camper. Naar het strand waar ze als gekken achter elkaar aan renden, de dagelijkse wandelingen in het bos. Nana had, tot het laatst, een enorme eetlust. Ze maande ons tot aktie rond etenstijd (waar blijft die bak met lekkers) en stond dan op haar achterpootjes met haar voorpootjes in de lucht te zwaaien, een en al ongeduld. Ze was lief en altijd opgewekt. We hebben haar vrijwel nooit hoeven te corrigeren, ze was zo alert naar ons, heel empatisch. Ze oogde kwetsbaar maar tegelijkertijd was ze stoer en de baas over Sergio. Hij kwam naar Nederland via een andere spaanse stichting, exact 2 weken na haar komst.
Zoals bekend had Nana meteen problemen met haar longen, tijdens haar zwerversbestaan moet er al wat mis gegaan zijn. Ze heeft altijd astmathische bronchitus gehouden maar deed het er goed mee. Haar 2 enorme nierstenen hebben gelukkig nooit problemen gegeven, ze kreeg medicatie en speciaal voer. Haar hart kreeg een ruis maar dat verliep in een traag tempo. Haar gebit was al slecht toen ze bij ons kwam. Wat wil je ook, als zwerver pak je alles dat eetbaar is… Ze is er 2 keer aan geopereerd, met goed resultaat. Op het laatst verloor ze de spierspanning in haar achterpootjes en kon ze het laatste half jaar niet meer mee naar het bos. Dat was geen probleem, onze tuin is groot en ze ging, zo vaak als nodig, de tuin in voor een plasje en een hoopje. Totdat ze haar niet meer overeind hielden, ze zakte door haar pootjes en kon niet meer overeind komen. Met alle andere ongemakken werd dat te zwaar voor haar en grepen we in. Een beslissing die we vaker, bij vorige huisgenoten, moesten nemen. Het ‘went’ nooit en dat hoeft ook niet, het geeft aan hoeveel we van haar houden. Ze ligt op een mooie plek in onze tuin, pal naast Wiemus, ons vorige Gran Canariaanse hondje.
We verwerken deze droevige gebeurtenis. Nana vergeten we nooit meer maar net zoals Wiemus plaats maakte voor Nana, maakt zij weer plaats voor een ander.
Met hartelijke groeten,
Ellen en Michel