Bijna dertien jaar geleden (nog bij het begin van Honden Zonder Toekomst zo begrepen we eens) wilden we ons nog prille gezin verrijken met een huisdier.
We hadden samen besloten dat ons hart uit ging naar een hond. Niet zomaar een hond, maar een dier dat een tweede kans verdient en die wij als gezin met volle overtuiging en liefde wilden geven.
We hoefden niet heel lang te zoeken, na een bezoek aan de site van Honden Zonder Toekomst waren we op basis van je verhaal en foto’s allemaal ineens op slag verliefd op je. Na een erg plezierig contact wat volgde, konden we je al snel in ons gezin opnemen waar gestart werd met een honden cursus. Je deed het zo ontzettend goed, je luisterde al snel, volgde keurig en ging zitten als we dat graag wilden.
Wandelingen in het bos leerde ons dat je veel en heerlijke energie bezat, maar leerde ons ook dat je in je nog prille leven al een boel had meegemaakt. We zagen dat toen je samen met de kinderen met een stok ging spelen. Je schrok enorm en als je onder de grond kon kruipen, had je dat gedaan. De angst voor een grote stok hebben we samen overwonnen, ook omdat je open stond om ons te vertrouwen. We hadden het idee dat je een tweede kans gegund werd en dat gevoel heb je ons altijd en heel dankbaar gegeven.
Ook in voor ons als gezin hele zware en moeilijke tijden was je er steeds. Je zorgde voor enorme troost aan de kinderen als ze de wereld niet begrepen en daarom verdriet hadden. Ook leidde je de weg voor een nieuwe huisgenoot, hond Coco die we ook net als jij (van Honden Zonder Toekomst), een tweede kans wilden geven. Je gedroeg je als een echte leermeester en kameraad tegelijk.
Ook zorgde je steeds voor een onvoorstelbare levensvreugde. Natuurlijk door het verstrijken van de jaren, nam de souplesse af maar tot op het laatste moment wilde je spelen en was jij een echte vriend voor ons.
Het ging al een tijdje niet heel goed met je, maar wat geholpen door pijnstilling en aanpassing van ons tempo ging het heel lang goed. En dan komt natuurlijk die dag. Die dag dat het echt niet meer gaat en je afscheid moet nemen. En hoe lang je het tevoren ook voorbereid, samen met de kinderen, dan toch op die dag, doet het pijn. Heel veel pijn. Ruim 12 jaar was je in ons midden en konden we altijd op je rekenen.
Het gaat je goed Pip ❤
