Lieve Luna,

Luni, mi amiga, m’n meisje, m’n schatje (je had verschillende koosnamen).

Negen jaar geleden zagen we jouw foto op de site van HZT: we waren op slag verliefd! Je was 5 jaar oud, zwart met al een beetje grijze kin en je had artrose. We kochten een loopplank zodat je niet in de auto hoefde te springen en er kwam een orthopedisch hondenkussen, maar jouw voorkeur was toch de bank. dus verkaste ik naar een stoel.

Grote avonturen, lange strand- of boswandelingen konden we door de artrose niet maken, daarom maakten we kleine avonturen! Naar het bosje buiten het dorp, met de fietskar op stap en naar de Grevelingen. Hier hebben we heel wat uurtjes doorgebracht. Je genoot van het zwemmen of zomaar door het water lopen, krabbenpoten eten, lekker in het zand liggen of rollen in het gras en andere honden ontmoeten. Je genoot van het struinen in onze tuin en zomers van het grote zwembad dat speciaal voor jou in de tuin stond (wij vonden het ook heerlijk om erin te zwemmen) en van ons gezelschap. Waar wij waren was jij ook.

We hebben heel wat rondjes gesjokt door het dorp, je liep niet zo hard, behalve als je Johan thuis zag komen, dan rende je als een malle. Sommige mensen waren dan ook super verbaast dat je zo hard kon rennen.

Je was een charmante dame. Als je je kopje scheef hield smolt iedereen en zo kreeg je het telkens weer voor elkaar om van andere mensen een brokje te krijgen. Nou ja 1… daar nam jij geen genoegen mee! Je trok alles uit de kast om er minimaal twee te krijgen. Je ging zitten en met je poot krabde je aan de jaszak of ging met je neus onder iemands jas, alsof je wilde zeggen “hier zitten ze hoor”! Ook konden we niet normaal langs het huis van mijn beste vriendin lopen. Je moest en zou daar altijd even stoppen om te kijken of ze thuis was. Want ja, daar kreeg je altijd snoepjes van. Eerst bij de voordeur en bij geen gehoor bij de achterdeur. Als ze dan echt niet thuis was, dan pas liep je weer verder. Als we dit ritueel niet deden, dan verzette je geen stap.

Toen je pas bij ons kwam wonen blafte je op alles wat je nog nooit had gezien, paardjes, scootmobiels, vuilcontainers, wielrenfietsen enz. Samen gingen we dan bij dat nieuwe ding kijken en de volgende keer blafte je niet meer. Na een tijdje was het nieuwe niet nieuw meer en blafte je alleen nog maar als ik een keer ‘s avonds even zonder jou buiten zat.

Als je naar buiten wilde of je had zin in iets lekkers… dan pakte je heel voorzichtig onze arm beet en begon dan zachtjes te trekken Duurde het te lang naar jouw zin dan beet je net iets harder zodat er sneller actie werd ondernomen. We konden hier altijd smakelijk om lachen. Je was geen hond die je gezicht aflikte, nee… jij deed gewoon heel je bek open en kwam dan naar ons gezicht toe. Op “un besos” reageerde je dus altijd op die manier. We hadden nog een paar Spaanse woordjes waar je goed op reageerde en als de buurvrouw Spaans tegen je praatte wist je precies wat ze zei.

Jaloers was je niet, maar als ik te lang met de poezen kroelde of mijn armen om Johan sloeg dan pakte je mijn arm vast en begon te trekken. Je vond dat het dan weer welletjes was geweest. Je kon ook heel goed met andere honden overweg. alleen hele drukke honden vond je niet leuk en vooral niet als ze naar je kop sprongen. Er kwamen wel eens honden uit de buurt een paar uurtjes of een hele dag maar jij vond het allemaal prima. Boris die weleens in de tuin kwam spelen. Die rende dan achter een tennisbal en jij stond erbij te kijken alsof je wilde zeggen “die is gek”. Je allergrootste vriend, je echte matty, was Cayden een hele grote, muisgrijze Bordeauxdog. Elf jaar jonger dan jij, maar wat vond je hem leuk! Als je hem zag lopen ging jij sneller lopen om maar zo snel mogelijk bij hem te zijn. Je daagde hem uit om te spelen en je vond het helemaal niet erg als hij zijn grote kwijlende kop boven op die van jou legde. Het was echte liefde tussen jullie.

De werkbus van Johan herkende je uit duizenden. hoorde je de bus dan wist je niet hoe snel je bij het hek moest komen om hem te verwelkomen met een un besos . Onze auto kende je ook op de prik. Als ik thuis kwam stond je al met je kopje op de vensterbank door het raam te gluren met een wiebelende kont. Zodra de sleutel in de deur ging wist je niet hoe snel je bij de voordeur moest komen.

Klokkijken kon je ook, elke morgen om 5 uur kreeg je eten van Johan en ojee als het een keer wat later was… dan stond je onderaan de trap of bij de deur te blaffen.

Je werd ouder en grijzer en sinds vorig jaar kon je niet meer op de bank komen. Er kwam nog een orthopedisch hondenbed in de kamer en tussen de stoel en de bank een hondenbed. Daar lag je ook heel graag op. Naast je supplementen voor artrose kreeg je ook pijnstillers, elke maand Dryneedling en fysio en elke week Reiki . Je kreeg ook verslapte stembanden. Drie weken geleden hebben we een zware en verdrietige keuzen gemaakt om jou thuis te laten inslapen. We waren allebei bij je, het laatste half uur (voordat de dierenarts kwam) was je heel rustig en bleef je alleen nog maar liggen. Je vond het goed, je bent dan ook omringd door heel veel liefde van ons heen gegaan. We missen je en het verdriet is nog zo groot. We houden zo ontzettend veel van je. Eens komen we elkaar weer tegen!

Dag Luni, mi amiga ,mijn aller allerliefste Luna.

Un beso muy grande de Johan en Desiree