Goedendag,
Op 26 juli 2007 heb ik via jullie stichting de reu Mickey, een Perra d’Agua, geadopteerd. Ik had hem 1 of 2 weken daarvoor leren kennen bij een pleeggezin in Helmond. Zij was toentertijd pleeggezin voor jullie stichting. Mickey heette oorspronkelijk Pipo en z’n geboortedatum is 3 maart 2005 volgens zijn paspoort. Helaas heb ik gistermiddag, 31 oktober, Mickey moeten laten inslapen. Mickey heeft het altijd goed gedaan qua gezondheid, afgezien dat hij wel altijd problemen met maag en darmen had, zo bleek dat hij allergisch was voor alles wat met rundvlees te maken had, dus hij zat na een paar maanden op het LRD voer van Trovet. Daar heeft hij het wel altijd goed op gedaan. In april 2012, toen we net verhuisd waren, bemerkten we dat Mickey meer ging drinken, en na bloedonderzoek bleek dat de oorzaak Cushing was. In het Universiteitsziekenhuis Utrecht hebben ze toen via een CTscan ontdekt dat het om een hypofyse tumor ging. Voor behandeling van een hypofyse tumor zijn er 2 mogelijkheden: een operatie waarbij de tumor verwijderd wordt, of medicatie. De operatie is heel zwaar, en hij zou daarvoor een week in Utrecht moeten blijven. Nu is Mickey een hondje, die erg aan huis, haard en baas gehecht is, en pas gaat eten als wij er ook zijn, dus wij zagen het niet zo zitten om hem dit aan te doen. Zodoende is er gekozen voor medicatie: Vetoryl, waarbij met tussenpozen van een paar maanden elke keer wordt vastgesteld via een ACTH test of de Vetoryl dosering moet worden aangepast. Onze dierenarts toentertijd heeft hem op 1x daags Vetoryl gezet, in 2014 was dat zelfs Vetoryl 60mg. Normaal zou het moeten zijn dat z’n vacht (die hij inmiddels aan het verliezen was) bij medicatie weer goed terug moet komen, maar bij Mickey gebeurde dat niet, ook kreeg hij een echt Cushing buikje. Dit kun je op de bijgestuurde foto’s uit 2014 goed zien. Februari 2014 ging het goed mis, hij hield geen eten en drinken meer binnen, en zo zijn we via onze dierenarts bij Dierenspecialisten De Kompaan in Ommen gekomen. Na een paar dagen opname met infuus is hij op 2x daags Vetoryl 30 mg gezet. In dat jaar is hij nog een paar keer opgenomen geweest. Ook heeft hij in beide achterpoten trombose gehad, die met bloedverdunners onder controle gebracht zijn. Om een heel lang verhaal iets korter te maken: Op 10 november 2014 is hij bij De Kompaan geopereerd en is z’n galblaas verwijderd. Nadat hij van die operatie goed is hersteld, ging het echt heel goed met hem, z’n vacht kwam weer mooi terug, z’n Cushing buikje verdween. Iedereen die hem zag dacht dat ik een andere hond had. Begin 2016 begon hij wat problemen met lopen te krijgen, hij zakte wat door z’n voorpoot, ook speelde z’n maag/darmprobleem weer op. Het bleek toen dat de dosis Vetoryl naar beneden kon. Elke 3 maanden is toen gekeken via de ACTH test of het weer bijgesteld moest worden. Uiteindelijk is het zelfs verlaagd naar 2x daags Vetoryl 5mg. Vorige week ging het echter weer goed mis. Mickey kreeg steeds meer moeite om te eten, het moest bij hem gebracht worden, hij ging niet meer zelf naar z’n etensbak toe. Het bakje werd wel leeggegeten, maar afgelopen weekend wilde hij helemaal niet meer eten, alleen nog drinken. Ook leek het of hij soms de weg een beetje kwijt was (figuurlijk gesproken)en hij sliep veel meer dan gewoon, dus ik dacht aan een groeiende tumor, waardoor hij die klachten had. In 2014 heeft hij voordat hij geopereerd zou worden weer een CTscan gehad om te kijken hoe de hypofysetumor gegroeid was, en toen bleek wel dat van een speldeprik in 2012, het nu wel 1 ½ keer zo groot was gegroeid. En het is nu weer 2 jaar verder. Dus gisteren zowiezo weer met De Kompaan gebeld en we konden gistermiddag gelijk komen. Daar is bloed afgenomen, en het bleek nog veel erger te zijn dan we dachten, nl. ernstig nierfalen. Mickey was langzaam bezig zichzelf te vergiftigen. Dit verklaarde ook de dementie achtige klachten. Het was mogelijk om Mickey met een opname en een infuus misschien weer wat op gang te krijgen, en hem daarna op een nierdieet te zetten, de ander optie was dus inslapen. In goed overleg hebben we tot het laatste besloten, ook omdat het niet zeker was dat het met opname/infuus/nierdieet wel zou lukken vooral omdat dit niet Mickey’s enige probleem was. Hij is heel rustig zonder stress gegaan. Ik mis hem ontzettend, hij was echt mijn maatje. Mickey was echt een uniek hondje, heel eigenwijs, maar ook een echt knuffeldier. Heel praatzaam met zijn hondentaaltje, helaas onverstaanbaar voor ons. Vooral na z’n operatie werd dat nog meer. We hebben vaak moeten lachen om z’n gebrabbel, en de muzikale geluiden die hij, vooral luid, op verschillende manieren en toonhoogtes wist te produceren. Van vreemden moest hij niet veel hebben, vooral mannen waren voor hem een probleem. Ik denk dat hij daar meer gevaar van vond uitgaan, of verwachtte dan van vrouwen. Hij vond het heerlijk om in de bossen te wandelen, wel netjes aangelijnd, anders ging hij achter de konijntjes aan, als hij die zag, of meende te zien. We hebben heel fijne en lange wandelingen met hem kunnen maken, het afgelopen jaar wel iets minder lang, maar 10km haalde hij nog met gemak. Ook was het heel leuk als hij een ander hondje tegenkwam wat hij wel zag zitten , dan ging hij er met een apart loopje op af, net zo’n Lippizaner paardje. Iedereen moest altijd lachen als ze hem zo aan zagen komen. Toch moest hij over het algemeen niet veel hebben van andere honden, het gebeurde maar heel zelden dat hij een hondje (meestal kleiner of even groot)zo aardig vond dat hij er mee wilde spelen. Van grote zwarte honden moest hij al helemaal niets hebben. Hij was ook heel waaks, als hij maar even iets verdachts hoorde, of zag, liet hij van zich horen. Het is een heel lang verhaal geworden, een update van de ruim 9 jaar dat hij bij ons mocht zijn. Ik heb er echter geen moment spijt van gehad dat ik hem gekozen heb, hoewel ik me ook wel eens afgevraagd heb of hij mij niet gekozen heeft. Ik heb het hem vaak verteld, hij was mijn beste beslissing ooit.
Mvg Els van Wely-Broers